அம்மா..

அம்மா... 

அது ஒரு மந்திர சொல். சொல் மட்டுமல்ல அந்த ஒரு வார்த்தை தான் உலகத்தின் மொத்தமும்..

எனக்கு நினைவு தெரிந்த முதல் நாள் எனக்கு அம்மாவை குறித்தான நியாபகம் என்றால் எப்போதும் தவழும் உதட்டோர சிறுப்புன்னகை, சிவந்த நெற்றி பொட்டு, சிவந்த நடு வகிட்டு  குங்குமம், சற்றே பருத்த உடம்பு, பின்னலிட்ட கூந்தல், அந்த கூந்தல் நுனியில் சொட்டும் நீர், அழகாய் மார்பில் தவழ விட்ட புடவை, அதிர்ந்தே பேசாத குரல் தான் நினைவில் இருக்கிறது...

மிக கம்பீரமான போலீஸ்கார அப்பா அருகில் மிக பவ்யமாய், வள்ளுவனின் வாசுகியாய் எப்போதுமே எறும்பை போல் சுறுசுறுப்பாய் தனது 62 வயது வரை ஒடிக்களைத்து போன அம்மா..

அம்மா, திருமணத்திற்கு முந்திய பருவத்தில் அனைவருக்கும்  அன்பான சிநேகிதியாக இருந்திருப்பார்கள்.. புகைப்படங்களிலிருந்தும், அம்மாவின் இளமைக்காலத்தில் கூடே இருந்த என் சித்திகளிடமும், மாமாக்களிடமும், அத்தைகளிடமும், சித்தப்பாக்களிடமும் கேட்டு தெரிந்து கொண்ட வகையில் அம்மா ஒரு ராஜா வீட்டு கன்னுக்குட்டியாகவே வளர்ந்து இருக்கிறார்கள்.. சமையலும், வீட்டு வேலைகளும் செய்ய தெரியாத பெண்ணாகவே இருந்திருப்பார்கள் என்று எண்ணுகிறேன்..

அப்பாவுடன் திருமணம் ஆன பிறகே அனைத்தும் கற்றுக்கொண்டிருந்திருப்பார்கள்.. அப்படி கற்றுக்கொண்ட எதிலும் பிழை இருந்ததாக பார்த்ததில்லை.. மூன்று பிள்ளைகளையும் மிகவும் பொறுப்புடனும், அன்புடனும், மற்றவர்களிடம் பண்புடனும் பழகவே கற்றுக்கொடுத்து வளர்த்தார்கள்..

அம்மா.. என்னுடைய பருவ வயதில் எனக்கு ஒரு நல்ல தோழியாகவே இருந்தார்கள்.. அம்மாவிடம் சொல்லாத கதைகள் இல்லை.. நான் சொல்லும் அனைத்து கதைகளையும் இடைமறித்து நிறுத்தியது இல்லை.. முழுவதும் கேட்டு பின் எது நல்லது எது கெட்டது எனப் பகுத்தறிந்து கற்றுக்கொடுத்தார்கள்..

அம்மாவின் இரண்டாம் குழந்தைப்பருவத்தில், உண்மையாகவே குழந்தையாக மாறித்தான் போனார்கள்.. போன வருடம் இந்த நிமிடம் ஒரு கைக்குழந்தையாகவே மாறியிருந்தார்கள்.. அந்த கைக்குழந்தையாக மாறுவதின் முன் பருவத்தில் எங்கள் மூவரின் குடும்ப வாழ்க்கையினை மெல்ல அசைப்போட்டு மூவரும் நல்ல நிலையில் இருக்கிறோம், இனி எங்களால் அம்மா இல்லாமல் வாழ முடியும் என்று எண்ணினார்களோ என்னவோ... மிகவும் சந்தோஷமாக என்னிடம் "எல்லாம் முடிஞ்சுருச்சுடி, எல்லாரும் நல்லா இருங்க, இனி யாருக்கும் நான் தொல்லை தரமாட்டேன்" என்று தனது முழு சுயநினைவோடு சொன்னார்கள்

அதன்பின்னான மருத்துவமனையில் கடைசி பயணக்காலத்திலும் ஒரு சிறுக்குழந்தையினைப்போல் "ஏன் எனக்கு தலை வாராம வச்சுருக்கே, முகம் கழுவி விடு, தலை வாரி விடு, பவுடர் போடு, பொட்டு வச்சுவிடு, துணியை மாற்றிவிடு என்று சிறுக்குழந்தையாகவே மாறிப்போனார்கள்..

அம்மாவின் கடைசி நிமிடம் அவர்கள் தனியாக
பிரிய மனசு இல்லை.. தன் பிள்ளைகள், மருமக்களும் புடை சூழவே இவ்வுலகை விட்டு சென்றார்கள்..

எங்கள் மூவரின் இன்றைய மதிப்பிற்க்கும் மரியாதைக்கும் முழு முதல் காரணம் எங்கள் அம்மா மட்டுமே காரணம்.. உடல் எங்களை விட்டு போனாலும் அம்மா எங்கள் அனைவரோடும் எப்பொழுதும் கூடவே தான் இருக்கிறார்கள்..

எங்களின் வாழ்க்கை பயணம் எங்களின் அறிவை சார்ந்த பயணமாக இல்லை, எங்களின் அம்மாவின் அறிவுரைகளும், அரவணைப்புகளால் மட்டுமே ஆனது...

அம்மா... என்றும் உங்கள் வழியில் நாங்கள் வாழவே ஆசைப்படுகிறோம்.. இன்னொரு ஜென்மம் உண்டெனில் மீண்டும் உங்கள் மடி தவழும் வரம் வேண்டி நிற்கிறோம்..